A jutro Dzień Matki

Obiecałam, że będzie o wełnie. Ale nie mogę i nie chcę dzisiaj o tym pisać, ponieważ z samego rana miałam telefon. Ten telefon zmienił dzisiejszy dzień.

Jest wcześnie rano. Dzwoni mój telefon. Słyszę w słuchawce męski, płaczący głos. Nie rozpoznaję osoby. Po chwili przez szloch rozpoznaję, to mój znajomy opowiada mi przez łzy swoją tragiczną historię.

- Schodzę rano po schodach, a tam na samym dole schodów leży moja matka z głową przy twardej krawędzi zakończenia schodów. Pod jej głową jakieś zawiniątko. Coś, co ją zamortyzowało. Zbiegam prędko. Matce, nic nie jest, tylko sama nie umie wstać, jest poobijana. Kiedy ją podnoszę patrzę i widzę, że pod jej głową leży mój ukochany york. Amortyzując upadek matki został całą siłą uderzony w klatkę piersiową, jamę brzuszną. Śmierć na miejscu. ( Słyszę męski płacz i sama zaczynam obcierać łzy) . Kiedy rozmawiam z matką dowiaduję się, że gdy spadała ze schodów mój mały york przez cały czas podkładał się pod nią. Ona go odganiała machając rekami. Jednak na końcu wreszcie udało mu się i podłożył się pod jej głowę, minimalizując skutki jej uderzenia.

Co mam powiedzieć? Przychodzi mi tylko jedna oczywista myśl.

- Twój ukochany york uratował matkę. Gdyby nie on, sama z wielką siłą uderzyłaby w twarde zakończenia schodów.Chciał jej pomóc i to zrobił.

A jutro dzień matki.